Ik denk dat we een nieuw lijden hebben gevonden. Een nieuw gezamenlijke waan. ‘Denial’ zoals de therapie-haai van Finding Nemo zangering zegt. Het beklaag die ik in de posts op Facebook, Linked-IN en Twitter voorbij zie komen zijn epistels dat de maatregelen die genomen worden om verspreiding van ‘het coronavirus’ tegen te gaan en besmettingen te voorkomen gewoon niet kunnnen. Grote bijval. Het kan gewoon niet. Echt niet. Linkjes naar een verhaal van Maurice de Hondt die selectief doelredenernd alleen onderzoeken aanhaald die zijn stelling welgevallig zijn.

Wel nu, in het kort. Je hebt last van ontkenning. Je wil nog steed niet geloven dat de wereld veranderd is en dat dat nog wel een paar maanden aanhoudt. Er is geen knop, ook al wens je je die vurig. Acceptie is een bitch.

En daarom voor dit tijdsbeeld, collectieve cognitieve dissonantie.

En laat die de Hond maar even voor wat het is.